"ผมอายุ 73... แต่เพิ่งเข้าใจชีวิตตอน 52"
คำเตือนจากชายวัย 73 ถึงวัยรุ่นทุกคน:
อย่ามัวปีน "บันไดชีวิต" ที่พิงอยู่กับกำแพงผิดด้าน
1. กับดักชีวิต “ออโต้ไพล็อต”
ก่อนจะอายุครบ 52 ผมใช้ชีวิตเหมือนหุ่นยนต์ตัวหนึ่ง
บทความที่เกี่ยวข้องและแนะนำ:
เรียน → ทำงาน → สร้างครอบครัว → ผ่อนบ้าน → รอเลื่อนตำแหน่ง
วนอยู่แบบนี้ทุกวันจนคิดว่านี่แหละ “ความสำเร็จ”
จนวันหนึ่ง... หัวใจวายกลางห้องประชุม
ตื่นมาอีกทีในโรงพยาบาลพร้อมสายเต็มตัว ผมถึงได้เข้าใจว่า...
ที่ผ่านมาผมไม่ได้ “ใช้ชีวิต” จริงๆ เลย แค่ “ทำตามคำสั่งของสังคม”
คำถามง่ายๆ แต่แทงใจ:
ถ้าคุณตายพรุ่งนี้... คุณจะภูมิใจกับชีวิตที่ผ่านมาไหม
หรือแค่ภูมิใจกับ “ตำแหน่ง” ที่อีกไม่กี่ปีไม่มีใครจำได้?
2. คำโกหกที่อันตรายที่สุด: “ไว้ก่อน เดี๋ยวค่อยทำ”
ผมเคยคิดแบบนี้มาตลอด
เดี๋ยวเลื่อนตำแหน่งก่อน ค่อยพัก
เดี๋ยวเก็บเงินได้มากหน่อย ค่อยเที่ยว
เดี๋ยวเกษียณแล้ว ค่อยทำในสิ่งที่รัก
แต่รู้ไหม... “วันนั้น” ไม่เคยเกิดขึ้นจริง
เพราะทุกครั้งที่ถึงเป้าหมาย สมองเราจะตั้งเป้าใหม่ที่ใหญ่กว่าเดิม
มันเหมือนวิ่งบนลู่วิ่งที่ไม่มีเส้นชัยเลยจริงๆ
3. “ความสำเร็จ” ก็เหมือนยาเสพติด
ทุกครั้งที่ผมประสบความสำเร็จ มันสุขได้จริง...แต่แค่ประมาณ 2 วัน
หลังจากนั้นสมองก็กลับมานิ่ง แล้วเริ่มถามตัวเองว่า “ต่อไปล่ะ?”
ผมปีนบันไดชีวิตมานานกว่า 30 ปี
เพื่อจะรู้ว่า... บนยอดนั้นไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการ
และในโลกความจริง มันไม่ง่ายที่จะปีนกลับลงมาเริ่มใหม่ได้
เพราะเวลาไม่เคยเดินถอยหลัง
4. สิ่งที่ทำให้เสียใจที่สุด... ไม่ใช่เรื่องที่ “พลาด” แต่คือเรื่องที่ “ไม่เคยทำ”
ทุกวันนี้ สิ่งที่ทำให้ผมนอนไม่หลับไม่ใช่งานที่ล้มเหลว
แต่คือสิ่งเหล่านี้ต่างหาก:
ทริปที่ไม่ได้ไป เพราะมัวแต่นั่งประชุม
ความสัมพันธ์ที่พัง เพราะไม่มีเวลาให้กัน
คำลาที่ไม่ได้พูด เพราะคิดว่า “ไว้โทรอาทิตย์หน้า” แต่ไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว
5. แล้วจะเริ่ม “ใช้ชีวิต” ได้ยังไง?
ผมไม่ได้บอกให้พรุ่งนี้ลาออก
แต่ขอให้คุณ หยุดแลกสิ่งที่สำคัญจริงๆ ในชีวิต กับสิ่งที่ไม่จำเป็นเลย
ลองเริ่มแบบนี้ดู:
เลิกพยายามทำให้คนอื่นประทับใจ โดยเฉพาะคนที่ไม่สนใจคุณอยู่แล้ว
หยุดรอคำอนุญาตจากใคร อยากมีความสุข ให้เริ่มเองเลย
ฝึกพูด “ไม่” ให้กับเรื่องที่ดูดพลังชีวิต
แล้วพูด “ได้สิ” ให้กับโอกาสใหม่ๆ
ที่สำคัญ... เริ่ม ตอนนี้เลย ไม่ใช่ปีหน้า หรือหลังโปรเจกต์นี้
